De plunjezak

Langzaam gaat de deur van de spreekkamer van de psychiater open. Stapje voor stapje komt er een vrouw binnen. Op haar rug draagt ze een grote volle plunjezak. Ze gaat er zelfs gebukt onder, zo zwaar lijkt hij. “Gaat u zitten" zegt de psychiater, terwijl hij nog wat papieren op zijn bureau ordendt. En toen ze zat vervolgde hij: "Wat kan ik voor u doen?". Hij had namelijk geleerd dat een sturende vraag mensen uitnodigt om direct te zeggen waar ze voor komen. "De huisarts zei dat ik labiel was"antwoordde de vrouw. "Hij heeft me van top tot teen onderzocht, maar fysiek mankeer ik niks. Hij heeft me naar u verwezen. U zou me kunnen helpen.” Even was het stil en de vrouw ging verzitten. Het was zichtbaar dat ze erg veel last had van de plunjezak op haar rug. "En.., wat is de klacht?", vroeg de psychiater terwijl hij een zeer deskundig gezicht opzette. "Ik val zo vaak” zei de vrouw schichtig, “ en dan kom ik nauwelijks meer overeind. Ik durf daarom de deur niet meer uit en kom nergens meer. Het enige contact met mensen heb ik via internet in een chatbox. Soms mail ik die mensen ook wel”.  De psychiater herhaalde deze laatste zin, alsof hij een belangrijke nieuwe conclusie trok. Altijd de klacht herhalen, had hij zich aangewend. Dat geeft bij de patiënt meteen het gevoel van begrip. En zo spraken zij nog een kwartiertje verder. Toen vatte de psychiater het gesprokene samen. "Ik geloof dat u gebukt gaat onder een zware last. Dat is althans mijn eerste, voorlopige, conclusie. Eens zien wat wij daaraan kunnen doen".  De psychiater stond op, liep naar de vrouw en stak zijn hand in de plunjezak op haar rug. Hij haalde er een groot stuk oud roest uit. "Kijk eens wat we hier hebben", sprak hij triomfantelijk. "Wat doet u daar?"vroeg de vrouw geschrokken en geirriteerd. "Dat is van mij !!! Wat bent u van plan?". "Daar wil ik graag samen met u naar kijken"zei de psychiater. "En dan"antwoordde de vrouw argwanend. "Wat wilt u dat ik doe?"vroeg de psychiater.. "Ik wil dat ding terug" zei de vrouw bijna schreeuwend. En omdat het spreekuur bijna was afgelopen stak de psychiater het stuk oud roest weer in de plunjezak en maakte een afspraak voor de volgende keer.

Enkele maanden later ontmoette de vrouw een oude vriendin bij Albert Heijn. Ze had haar in jaren niet gezien. "Heee, wat heb jij daar op je rug? , vroeg de vriendin. Enigszins geschokt door deze rechtstreekse vraag, antwoordde de vrouw: "Dat is een rugzak, die ik heb gekocht op aanraden van mijn psychiater. Eerst had ik een gewone plunjezak, maar daarin zat alles door elkaar. Dit is een rugzak met allemaal aparte vakjes. De psychiater heeft alles uit de plunjezak genomen en na overleg met mij, elk ding in een apart vakje van de rugzak gestoken".
"Maar wat zit er dan allemaal in?", vroeg de vriendin nieuwsgierig. "Eerst wist ik dat ook niet", zei de vrouw, "maar nu ik therapie heb van een psychiater, weet ik dat daar allemaal oud roest in zit en een heleboel bouwafval. Er zitten ook nog een paar zware dingen waarvan ik nog niet precies weet wat het is. Ik ben n.l. nog onder behandeling". "Waarom gooi je die troep niet gewoon in je vuilniscontainer en zet je die op de stoep om al die troep te laten weghalen" , opperde de vriendin voorzichtig. Maar daar ging de vrouw niet op in. Met iemand die zulke domme dingen zegt, kun je toch niet verstandig praten. Daarom liep ze maar weer verder, stapje voor stapje, naar de volgende afspraak.