Hij

Zittend in de hoek van de kamer,
op zijn vaste plek.
Gebonden aan zijn leren stoel,
die ruikt naar eenzaamheid.

Vol geloof dat dromen echt bedrog zijn
denkend over alles dat vergeten werd,
of nooit echt was, of eindigde ...
daar in die stoel.

In het constante beeld van de tv,
vervaagt de walging, van elk moment
waarin hij zich bevind.
Het lijkt alsof de walging uit het verleden
kan worden uitgeschakeld
met een druk op de afstandsbediening.

Zoals hij zit, geketend door zichzelf
daar in die stoel, is er geen schijn
van ooit vertoonde macht.
Terwijl de dagen kruipen..
dieper en dieper
het al  lang vergeten niets...