Een zin van niets

Naast mij sprak ze
van een  ondoordringbare wolk
Een zin van
Levenslange eenzaamheid
Verkankerde angst
waarin de echo van haar
levenslange roep
naar onvoelbare liefdeloosheid.

Geknakte gedachten
als vingers die trachten
ergens in het niets
een rand te grijpen
en vast te houden..
Tevergeefs
Misschien gaf zijn dood
haar een moment
Een moment maar.
Een vlaag  van
vermeende werkelijkheid.

Toen hij daar lag
als een lijk in wording.
Uitgemergeld, bewegingloos
Afgeleefd, gebroken.
In een machteloze glijbaan
naar zijn dood.
Pas toen,  zei ze..
Pas toen..
Had ik hem voor
Mezelf..
En nooit was het
anders geweest